ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΠΑΓΩΜΕΝΟΥ ΩΜΟΥ
Το σύνδρομο του παγωμένου ώμου, γνωστό και ως συμφυτική θυλακίτιδα, χαρακτηρίζεται από πόνο και περιορισμένη κινητικότητα στον ώμο. Η φυσικοθεραπεία αποτελεί βασικό στοιχείο στη διαχείριση του συνδρόμου, με στόχο την ανακούφιση από τον πόνο και την αποκατάσταση της κινητικότητας.
Στάδια του Συνδρόμου:
- Στάδιο “Πάγωμα” ( Freezing Phase ): Έντονος πόνος και προοδευτική απώλεια κινητικότητας.
- Στάδιο “Παγωμένο” ( Frozen phase ) : Μείωση του πόνου, αλλά με σημαντική δυσκαμψία.
- Στάδιο “Ξεπάγωμα” ( Thawing phase ): Σταδιακή αποκατάσταση της κινητικότητας.
Προσεγγίσεις Φυσικοθεραπείας:
- Ασκήσεις Κινητικότητας και Διατάσεις: Στόχος η διατήρηση και βελτίωση του εύρους κίνησης. Οι ασκήσεις πρέπει να προσαρμόζονται ανάλογα με το στάδιο και την ένταση των συμπτωμάτων.
- Τεχνικές Manual Therapy : Χρήση παθητικών κινητοποιήσεων για τη βελτίωση της κινητικότητας και τη μείωση του πόνου.
- Εκπαίδευση Ασθενούς: Ενημέρωση για τη φυσική πορεία του συνδρόμου και τη σημασία της συνέπειας στις ασκήσεις.
Η θεραπεία πρέπει να εξατομικεύεται, λαμβάνοντας υπόψη το στάδιο του συνδρόμου, την ένταση των συμπτωμάτων και τις ανάγκες του ασθενούς. Η τακτική παρακολούθηση και η προσαρμογή του προγράμματος φυσικοθεραπείας είναι απαραίτητες για την επίτευξη των καλύτερων δυνατών αποτελεσμάτων.
Πότε μπορεί να ξεκινήσει η φυσικοθεραπεία;
Η έναρξη της φυσικοθεραπείας για το σύνδρομο του παγωμένου ώμου εξαρτάται από το στάδιο της πάθησης και την ένταση του πόνου :
- Στάδιο “Πάγωμα” (Freezing phase – 2 έως 9 μήνες)
- Σε αυτή τη φάση ο πόνος είναι έντονος, και η κινητικότητα μειώνεται σταδιακά.
- Η φυσικοθεραπεία μπορεί να ξεκινήσει, αλλά με ήπιες ασκήσεις κινητικότητας και τεχνικές για τη διαχείριση του πόνου
- Στάδιο “Παγωμένο” (Frozen phase – 4 έως 12 μήνες)
- Ο πόνος σταδιακά μειώνεται, αλλά η δυσκαμψία είναι έντονη.
- Είναι το πιο κατάλληλο στάδιο για εντατικοποίηση της φυσικοθεραπείας, με ασκήσεις κινητικότητας, διατάσεις και τεχνικές Manual Therapy για την αποκατάσταση του εύρους κίνησης.
- Στάδιο “Ξεπάγωμα” (Thawing phase – 6 μήνες έως 2 χρόνια)
- Η κινητικότητα αρχίζει να βελτιώνεται, και ο πόνος μειώνεται σημαντικά.
- Σε αυτή τη φάση, η φυσικοθεραπεία επικεντρώνεται στην πλήρη αποκατάσταση της λειτουργικότητας του ώμου και στην ενδυνάμωση των μυών.
Χρονική διάρκεια αποκατάστασης
Το σύνδρομο του παγωμένου ώμου είναι μια αυτοπεριοριζόμενη πάθηση, που σημαίνει ότι σταδιακά υποχωρεί, αλλά η πλήρης αποκατάσταση μπορεί να διαρκέσει από 6 μήνες έως 2 χρόνια.
Η φυσικοθεραπεία μπορεί να επιταχύνει σημαντικά την ανάρρωση, μειώνοντας τον συνολικό χρόνο του συνδρόμου ο οποίος εξαρτάται από το στάδιο της πάθησης, τη θεραπευτική προσέγγιση και τη συνέπεια του ασθενούς στη φυσικοθεραπεία.
Ανά στάδιο
- Στάδιο “Πάγωμα” (Freezing phase, 2-9 μήνες):
- Αν ξεκινήσει ήπια φυσικοθεραπεία, μπορεί να βοηθήσει στον έλεγχο του πόνου και στη μείωση της επιδείνωσης καθώς και μικρή βελτίωση της κινητικότητας.
- Στάδιο “Παγωμένο” (Frozen phase, 4-12 μήνες):
- Με το ξεκίνημα της φυσικοθεραπείας τα πρώτα αποτελέσματα όπως η βελτίωση κινητικότητας και η μείωση της δυσκαμψίας εμφανίζονται σε 3 – 6 εβδομάδες.
- Στάδιο “Ξεπάγωμα” (Thawing phase, 6-24 μήνες):
- Με την σωστή αποκατάσταση, οι ασθενείς επανακτούν την φυσιολογική κίνηση.
Τι αποφεύγει ο ασθενής :
- Απότομες ή βίαιες κινήσεις
- Ξαφνικές, γρήγορες κινήσεις του ώμου μπορεί να αυξήσουν τον πόνο και να προκαλέσουν περαιτέρω φλεγμονή.
- Αποφυγή έντονων στροφικών κινήσεων όπως η τοποθέτηση του χεριού πίσω από την πλάτη.
- Υπερβολική χρήση του ώμου
- Η συνεχής καταπόνηση μπορεί να επιδεινώσει τη δυσκαμψία.
- Αποφυγή δραστηριοτήτων όπως ανύψωση βαριών αντικειμένων ή επαναλαμβανόμενες κινήσεις πάνω από το επίπεδο του ώμου.
- Ακινητοποίηση του ώμου για μεγάλο διάστημα
- Η πλήρης ακινητοποίηση (π.χ. με ανάρτηση του χεριού) δεν βοηθά και μπορεί να επιδεινώσει τη δυσκαμψία.
- Χρειάζεται μια ισορροπία μεταξύ ανάπαυσης και ήπιας κίνησης.
- Έντονες διατάσεις ή πίεση στον ώμο
- Διατάσεις που προκαλούν υπερβολικό πόνο μπορεί να προκαλέσουν μικροτραυματισμούς και να επιδεινώσουν την κατάσταση.
- Οι διατάσεις πρέπει να γίνονται σταδιακά και χωρίς να προκαλούν έντονη ενόχληση.
- Υπερβολική εξάρτηση από αναλγητικά χωρίς φυσικοθεραπεία
- Τα παυσίπονα βοηθούν στη διαχείριση του πόνου, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα αν δεν συνδυαστούν με ασκήσεις αποκατάστασης.
Συμπέρασμα
Ο ασθενής πρέπει να βρει μια ισορροπία μεταξύ ανάπαυσης και ελεγχόμενης άσκησης, αποφεύγοντας απότομες κινήσεις και παρατεταμένη ακινησία. Η σταδιακή φυσικοθεραπευτική παρέμβαση είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος αποκατάστασης.